Πως δημιουργήθηκαν οι πεταλούδες (Ινδιάνικος Μύθος)

Θα φτιάξω κάτι που θα με κάνει χαρούμενο, κάτι που θα το βλέπουν τα παιδιά και θα διασκεδάζουν, σκέφτηκε ο Δημιουργός.

Πως δημιουργήθηκαν οι πεταλούδες

Κάποια μέρα ο Δημιουργός ξεκουραζόταν και καθισμένος κοιτούσε μερικά παιδιά που έπαιζαν σε ένα χωριό. Καθώς τα κοιτούσε άρχισε να σκέφτεται ότι τα παιδιά αυτά κάποια στιγμή θα γεράσουν. Το δέρμα τους θα ζαρώσει. Τα μαλλιά τους θα γκριζάρουν. Τα δόντια τους θα πέσουν. Τα αξιολάτρευτα κοριτσάκια μεγαλώνοντας θα γίνουν άσχημες γριές γυναίκες. Αλλά ακόμη και τα παιχνιδιάρικα κουτάβια θα γίνουν γέρικοι, τυφλοί και ψωριάρικοι σκύλοι. Τα τόσο όμορφα λουλούδια θα μαραθούν. Κι αυτά τα φύλλα από τα δέντρα θα πέσουν και θα ξεραθούν. Αυτά σκεφτόταν ο Δημιουργός και γινόταν όλο και πιο λυπημένος. Ήταν φθινόπωρο και η σκέψη του χειμώνα που ακολουθούσε του βάραινε την καρδιά.

Ο καιρός βέβαια ήταν ακόμα ζεστός και ο ήλιος έλαμπε. Ο Δημιουργός παρατήρησε το παιχνίδισμα του φωτός στο έδαφος και τα κίτρινα φύλλα που τα παρέσυρε ο άνεμος εδώ κι εκεί. Κοίταξε το γαλάζιο του ουρανού, το λευκό του καλαμποκάλευρου και ξαφνικά χαμογέλασε. Όλα αυτά τα χρώματα πρέπει να διατηρηθούν σκέφτηκε.

«Θα φτιάξω κάτι που θα με κάνει χαρούμενο, κάτι που θα το βλέπουν τα παιδιά και θα διασκεδάζουν».

Έτσι ο Δημιουργός, πήρε τη τσάντα του κι άρχισε να μαζεύει χρώματα: μια ηλιαχτίδα, μια χούφτα μπλε του ουρανού, λευκό από το καλαμποκάλευρο, λίγη σκιά από τα παιδιά που έπαιζαν, μαύρο από τα όμορφα μαλλιά ενός κοριτσιού, κίτρινο από τα φύλλα που έπεφταν, πράσινο από τις πευκοβελόνες, κόκκινο, μωβ και πορτοκαλί από τα λουλούδια. Αφού τα έβαλε όλα αυτά στη τσάντα του, πρόσθεσε και τα τραγούδια των πουλιών. Τότε περπάτησε ως το σημείο που έπαιζαν τα παιδιά και τους είπε:

«Παιδιά αυτό είναι για σας, τους έδωσε τη τσάντα και τους είπε να το ανοίξουν, γιατί υπήρχε κάτι όμορφο για αυτά μέσα».

Τα παιδιά άνοιξαν τη τσάντα και τότε εκατοντάδες πολύχρωμες πεταλούδες ξεχύθηκαν έξω από αυτήν. Πέταξαν χορεύοντας γύρω από τα παιδιά, κάθισαν λίγο στα μαλλιά τους, και ξανασηκώθηκαν πετώντας κατά κύματα από το ένα λουλούδι στο άλλο. Τα παιδιά γοητευμένα από το θέαμα είπαν ότι δεν είχαν ξαναδεί κάτι τόσο όμορφο. Τότε οι πεταλούδες άρχισαν να τραγουδούν, ενώ τα παιδιά τις χάζευαν χαμογελώντας.

Καθώς γίνονταν όλα αυτά, ένα πουλί ήρθε πετώντας και κάθισε στον ώμο του Δημιουργού, και του είπε:

«Όταν μας δημιούργησες είπες  ότι κάθε πουλί θα έχει το τραγούδι του. Τώρα έδωσες και αλλού αυτά τα τραγούδια. Δεν είναι αρκετό που έδωσες στα πλάσματα αυτά τα χρώματα του ουράνιου τόξου»;

Έχεις δίκιο είπε ο Δημιουργός: έδωσα σε κάθε πουλί από ένα τραγούδι και δεν έπρεπε να σας πάρω ό,τι σας ανήκει. Έτσι πήρε πίσω τα τραγούδια από τις πεταλούδες και γι’αυτό από τότε εκείνες είναι σιωπηλές.